Brits idealisme

Het Brits idealisme is een vorm van absoluut idealisme en was een filosofische stroming die invloedrijk was in Groot-Brittannië van het midden van de negentiende eeuw tot het begin van de twintigste eeuw. De belangrijkste vertegenwoordigers van deze stroming waren T.H. Green (1836–1882), F.H. Bradley (1846–1924) en Bernard Bosanquet (1848–1923). Een tweede generatie Britse idealisten bestond uit John McTaggart, H.H. Joachim, J.H. Muirhead en G.R.G. Mure. Het Brits idealisme is met name ook belangrijk, omdat het als afzetpunt diende voor filosofen als G.E. Moore en Bertrand Russell, die als tegenreactie hierop de analytische methode ontwikkelden.

Het Brits idealisme werd gekenmerkt door enkele brede kenmerken, onder andere:

1. Het geloof in één absolute werkelijkheid. De realiteit wordt opgevat als een enkelvoudige allesomvattende realiteit waarop alles in de wereld teruggaat.
2. De hoge waardering voor de rede zowel als middel om deze absolute werkelijkheid te begrijpen als het kenmerk bij uitstek van die werkelijkheid zelf.
3. Een fundamentele onwil om de dichotomie tussen gedachten en objecten te accepteren. Britse idealisten pleiten ervoor dat gedachten en objecten heel sterk verbonden zijn.